Ο εθελοντισμός είναι ο καθρέφτης σου και είναι μέσα σου

       Τον ορισμό του εθελοντισμού δεν θα τον βρεις μέσα σε λεξικά γιατί απλώς ο ορισμός είναι μέσα σου

Ο εθελοντισμός δεν έχει όρια γιατί αν τον περιορίσεις ασφυκτιά. δεν έχει χρώμα ούτε κοινωνική τάξη γιατί στο βάθος του είναι επαναστατικός μέσα στην αγάπη του για το δίκαιο.

Ο εθελοντισμός είναι ο καθρέφτης σου γιατί μέσα από τον άνθρωπο που βοηθάς βλέπεις εσένα.

       Στην Ε.Μ.Ε.Ι.Σ, εμείς, οι εθελόντριες της «πρώτης γραμμής» πετάξαμε από πάνω μας το εγώ και δεσμευτήκαμε σε έναν όμορφο αγώνα, γυναικείο θα τολμούσα να πω.

Προτάξαμε το στήθος μας (όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό) κι ανοίξαμε την αγκαλιά μας στην άπορη ασθενή με καρκίνο του μαστού παρέχοντας στήριξη. Μιλώ για στήριξη ψυχής λίγο πριν το χειρουργείο, εκεί στο διάδρομο περιμένοντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων, την ώρα που το ανήσυχο βλέμμα ψάχνει την ελάχιστη έκφραση του γιατρού για να πάρει θάρρος. Μιλώ για τη ζέστη που εκπέμπει η εθελόντρια μέσα στην αίθουσα των χημειοθεραπειών, για την εικόνα της που φωνάζει πως τα δύσκολα θα περάσουν και η ασθενής θα επιστρέψει ακόμα πιο δυνατή στην ζωή της.

       Είμαστε μια ομάδα από γυναίκες που κάθε μια από εμάς κουβαλά την προσωπική της ιστορία.

Όμως όλες μας, η Κατρίονα, η Έφη, η Τόνια, η Ασημένια, η Βασιλική, η Άννα, η Κατερίνα, όλες ξέρουμε καλά τι σημαίνει ο φόβος της διάγνωσης, ο πόνος του χειρουργείου, το πάλεμα με την ασθένεια, τα αναπάντητα ερωτηματικά μέσα μας, οι θεραπείες, οι παρενέργειες, η επόμενη μέρα. Όλες τότε είχαμε ένα στήριγμα, έναν άνθρωπο στο πλάι μας, ένα σύντροφο, την αδερφή ή την φίλη μας που μας άκουσε γιατί στην αρχή αυτό ήταν το ζητούμενο. Όμως η «άλλη» γυναίκα, αυτή που δεν έχει τίποτα στις τσέπες της και κανέναν στο πλάι της έρχεται με την κραυγή της που παραδόξως γίνεται λόγος ύπαρξης για εμάς. Γίνεται ο καθρέφτης μας.

       Δεν κάνουμε τίποτε περισσότερο απ’ το να προσφέρουμε αθόρυβα και όταν αυτό μας ζητηθεί από την Ε.Μ.Ε.Ι.Σ.

Ωστόσο ιδιαίτερη μέριμνα έχει δοθεί και στην δική μας ψυχοπροφύλαξη μέσω ομάδων εποπτείας στην διάρκεια των οποίων συζητάμε την εμπειρία μας μετά από κάθε στήριξη, καταθέτουμε τους προβληματισμούς μας, ανταλλάσουμε σκέψεις και συναισθήματα . Παράλληλα όμως ανακαλύπτουμε μέσα μας δυνάμεις που δεν γνωρίζαμε πως έχουμε, υπομονή που νομίζαμε πως στέρεψε, ελπίδα που θεωρούσαμε πως έσβησε. Και με ένα τρόπο μαγικό και συνάμα απλό, όλα τα βρίσκουμε στο ευχαριστώ στα μάτια της γυναίκας που βοηθάμε, στο σφίξιμο του χεριού της.

«Δίνετε αλλά λίγο, όταν δίνετε από τα αποκτήματά σας. Μόνο όταν δίνετε από τον εαυτό σας δίνετε πραγματικά γιατί υπάρχουν εκείνοι που δίνουν με χαρά, και η χαρά αυτή είναι η ανταμοιβή τους».(Χαλίλ Γκιμπραν, Ο κήπος του προφήτη)

Κατερίνα Χοτζόγολου/Κλινική Ψυχολόγος, εθελόντρια, μέλος της Ε.Μ.Ε.Ι.Σ.